IJsblokjesocean

Zie je die twee mensen daar in de verte, helemaal alleen in het water? Dat zijn pap en ik. Carl en Yara kijken bezorgd toe, want de oceaan is koud, niet normaal! Vele malen kouder dan de Noordzee. Het is alsof je in ijsblokjes duikt, maar ik kon het niet weerstaan. Ik had al een paar keer in Walden Pond gezwommen. Heerlijk, maar de zee is altijd leuker. Zeker als het bloedheet is en de grote mensen hele dag hebben rondgekeken aan de North Shore. Papa heeft wel een zwembroek gekocht in Rockport, omdat hij me niet alleen in de koude zee wilde laten gaan. Dat was tof. Samen sterk en ijskoud!:-)

Blue Xan Group

Big lobster

Ook in Plymouth kun je overal lobster eten. Hier sta ik er in eentje. In Boston zijn overal lobster restaurants aan de haven, zoals de 'barking lobster'. Mama vindt dat grappig. 'Net als de 'blaffende vis' in Amsterdam, zegt ze dan. Ik vind het zielig. Die lobsters in restaurants hebben plakbandjes om hun scharen en ze zitten in een aquarium. De kok tilt ze altijd gelijk uit het water als ik langsloop, maar ik wil ze helemaal niet zien. En ik wil er helemaal niet aan denken wat er nog meer met die beesten gebeurt in het restaurant. Voor mij geen vis en liefst ook geen vlees, maar in een neplobster staan vind ik wel ok.

Fried Clam

Hier zijn we aan de haven van Plymouth. We waren er al eerder met opa Jan en oma Sjaan. Indianen kijken. Arja, Carl en Yara gingen ook. Wij gingen iets later - met zijn allen hebben we op een dakterras aan zee gegeten. Ik had een hotdog. De anderen aten vis en schelpen enzo. "Fried Clam" ziet er lekker uit, als vissticks, maar dan zitten er ineens weekdieren in. Bah. Gelukkig verkopen ze hier overal hotdogs.

Reunited....

...and it feels so good! Jaha, na een jaar VS kon Yara haar papa en mama weer in haar armen sluiten. Carl en Arja hadden wat vertraging, en vanwege de omweg via Washington waren ze best wel moe, maar het weerzien vergoedde alles. Het was fijn, zoals je hier kunt zien op de foto. En daarna was het ook fijn, lekker pizza eten en heel laat naar bed. Maar dat mag nu, want ik heb vakantie!

Ducktour

Jaaa, het is vakantie en het begon met een hoosbui, waardoor we allemaal bang waren dat onze Ducktourreservering niet door kon gaan. De Ducks zijn amfibivoertuigen uit de tweede wereldoorlog, aldus mama. En dat amfibi betekent dat ze en op het land en in het water kunnen voortbewegen. Was heel cool toen onze Duck in het water plonsde van de Charles River. Gelukkig was het toen alweer warm weer, want de bui duurde maar een uurtje. En ik had een Duck-fluit, een snater waarmee je eendengeluiden kon maken. En na de tour zijn we Ben en Jerry ijsjes gaan eten en een hotdog. En daarna naar het vliegveld om Carl en Arja op te halen.

Vaderdag

En vandaag dus papa in het zonnetje. Nou ja, zonnetje, de hond moet altijd eerst uit en dat doet papa vaak, omdat mama altijd stuntelt met lenzen die eerst inmoeten enzo. Dus geen uitslapen, maar daarna wel weer uit de kleren, ochtendjas aan, dikke krant en Vos op bed, gamen, koffie, jus en een ontbijtje. Het cadeau had hij al eerder gehad: een haircut op het terras. Ik kon gelukkig aan de keukenschaar ontsnappen:-)

Ocean Project

Vandaag was het einde van het Ocean Project op school. We zijn ervoor in het Aquarium geweest. En we kregen allemaal de opdracht om meer van een paar zeedieren te weten te komen. Ik hoorde bij het groepje dat de dieren van het Coralreef deden. Nu weet ik heel veel van de Pufferfish en de Porcupinefish. Ik heb een kijkdoos gemaakt met deze vissen erin, een schilderij ervan met een schelpenlijst, heel veel tekeningen, een dagboek van de schoolreis naar het Aquarium en ik heb een tekening gemaakt voor het Ocean-alfabetboek. Je ziet het op deze foto, want vandaag mochten we alles aan onze papa en mama laten zien op school. En Yara is natuurlijk ook meegeweest. Nog maar 7 nachtjes slapen en dan is het vakantie!

Tot gauw opa Jan en oma Sjaan!

In bed luisterden we naar het geluid van de airco. Net het geluid dat je hoort als je in een vliegtuig zit. Opa Jan en oma Sjaan horen dat geluid dus nu ook, want vanmiddag hebben we ze naar het vliegveld gebracht. Oma was best een beetje zenuwachtig en mama ook. Papa was er niet bij, want die moest werken, maar gelukkig was Yara er, want alle meisjes moesten een beetje huilen. En ze probeerden het allemaal niet te laten merken. We hebben opa en oma tot het allerlaatste uitgezwaaid, totdat we opa zagen bukken om zijn schoenen uit te doen en nog wat langer. In Nederland moeten ze maar gauw laten weten of opa en oma goed zijn aangekomen. En dan moeten opa en oma maar gauw nog ns komen, want we hebben het erg gezellig gevonden. TOT GAUW OPA JAN EN OMA SJAAN!!!

Spekkies en bier

En daar heffen we het glas op opa's en oma's laatste avondeten bij ons. Pasta met spekkies, oma's lievelingseten. En voor Yara was het weer thuiskomen. Boterhammen met kaas 's middags en 's avonds groente, inplaats van vette burgers met chips - ook best lekker eigenlijk:-) - all day long. En wijn had ze sinds oud en nieuw niet meer gehad. Onder 21 geen alcohol in Amerika. Toch drink ik hier biertjes. Papa vindt het geen gezicht, maar er zit geen druppel alcohol in. Het is rootbeer. Lekkker hoor.

Yara is er ook!

Vandaag kwam Yara. Heel vroeg. Gisteren waren we heel laat terug van de Plimouth Plantation en Cape Cod, toen vanmorgen al voor achten de telefoon ging: Yara, ze had een vliegtuig eerder. Dus waren we vanmiddag met z'n allen in Boston. Papa trakteerde op een lunch en oma op t-shirts en petjes. Ik heb hier een heel cool Boston-shirt aan. Opa heeft een nog veel coolere pet met een boot erop! O ja, voor wie niet weet wie Yara is: ze is mijn nichtje en ze heeft een jaar in Amerika gewoond. Ze blijft een poosje bij ons tot ze terug gaat naar Nederland.

Echte Indianen!

Heel eng. Vandaag zijn we naar Plimouth Plantation gegaan om te zien hoe Amerika er vroeger uitzag. Heel lang geleden kwamen hier voor het eerst Nederlanders en Engelsen aan land. Pilgrims werden ze genoemd. Ze vetrokken vanuit Leiden op een boot die de Mayflower heette. In Amerika werden ze vriendelijk ontvangen door Indianen. De achter-, achter-, achterkleinkinderen van die Indianen staan in het museumdorp. Ze zien er heel echt uit. Beetje eng zelfs. Ik kon haast niet geloven dat ze 's avonds hun spijkerbroek aantrekken om met de auto naar huis te gaan. Ik was blij dat ik in het andere deel van het museum was, waar mensen in van die pakken liepen die je op schilderijen ziet, van hoe heet hij ook al weer, o ja, Rembrandt. Voor opa namen ze allemaal hun hoed af. Iemand van 83 zagen ze bijna nooit in 1620, want ze vertelden steeds dat ze toen leefden. Ze speelden een rollenspel zei papa. Gek hoor.

83 dat is prachtig! Hoera!

De leeftijd van oma en de mijne is samen 83. En zou oud is opa Jan vandaag geworden. We hebben nog niet echt feest gevierd. Ik moest gewoon naar school en paardrijles en papa is niet thuis, maar komt pas morgen terug uit Chicago, dus vieren we het in het weekend, met een etentje in de Magnet, zeggen papa en mama. Ik weet niet precies wat ze daarmee bedoelen, maar ze vinden het allemaal erg grappig. Veel leuker was dat we toch een ieniemieniefeestje voor opa hebben gemaakt. Die 83 kaarsjes lukten niet echt op de brownies, maar we hebben het weten op te lossen. Opa zong heel hard mee met happy birthday. En hij heeft gevraagd iedereen te bedanken voor de verjaarskaarten en telefoontjes. En wie nog wil feliciteren, mag dat ook via mijn blog doen!!

Opa Jan the Minute Man

Vandaag zijn we naar het Minute Man Park geweest in Concord. Dat is de plek waar de Amerikaanse revolutie is begonnen. Heel moeilijk allemaal, het verhaal dat erbij hoort. Het gaat erom dat de mensen in Amerika toen vrij werden. Maar het waren geen Indianen. De Minute Man waren soldaten die heel snel een leger konden maken. Ze deden dat op een hele mooie plek, bij een brug, die onderweg naar mijn paardrijles ligt. Het is een van de belangrijkste historische plekken van Amerika zegt mama. Historisch is oud, dus misschien hebben we daarom opa Jan ermee naartoe genomen. Die is ook best wel oud. Vandaag is hij 83 geworden!

Whale Watch

We zijn gaan whale watchen. Met een boot heel ver de zee op. Daar was het koud en winderig. Op de wal liep ik zonder shirt, maar op de boot wilde ik graag een shirt, mijn fleecejack en ook nog mijn regenjack aan. En daar op die koude plek zwemmen de whales. Heel veel moeders met baby's. Nou baby's, ze waren wel 6 meter lang. En die moeders zeker 15 meter. Je herkent walvissen aan de fonteinen water die ze uit hun kop spuiten en aan alle vogels die rond etende whales vliegen. Het was heel spannend. Soms zagen we die grote staarten uit het water komen. Oma kon er geen genoeg van krijgen. Ondanks de kou bleef ze bovenop het dek staan om oh en ah te roepen. Opa en ik niet. Wij zaten lekker beneden. Lekker warm! In het boekje dat mama kocht, stond dat de meeste whales hump backs zijn. Dat zijn grote walvissen met knobbels op hun kop, waaruit haren groeien! En, ze hebben tanden. Ze jagen op squid - een soort grote inktvissen - en tonijn. Dus die verhalen dat walvissen alleen plankton eten, is mooi niet waar. Als je in het water valt, denken ze vast: 'hm, lekker hapje is dat.' In the deep dark ocean ga ik dus niet meer!