Eigenlijk mis ik Angier - mijn school in Amerika - nog steeds. Mijn vriendjes, de teachers, en de schooltijden, alles. Hier in Engeland was het allemaal niet zo fijn. Ik had mijn nieuwe school in Dorking zelf mee uitgezocht. Het leek best leuk met een aardige principal. En het uniform viel me mee, iedereen draagt een uniform hier. Maar toen ik op school zat, schreeuwden de juffen in de klas en ook de principal. Het eten van de dinner ladies was vies. Volgens een vriendinnetje kon je er zelfs ziek van worden. Eigenlijk was zij mijn enige vriendin, want het lukte me niet om vriendjes te maken. Heel gek, want in Amerika had ik al vriendjes zonder dat ik Engels kon praten. Het was dus best wel eenzaam. Naar de wc durfde ik ook al niet te gaan want die was heel erg vies. Papa en mama vonden het vervelend, maar wilden het nog even aanzien, maar toen ik mijn homework niet kon maken, omdat de juf alleen maar had gezegd dat ik het net als 'last year' moest doen - ik was er niet, ik was in Boston - en de juf een fluit en ratel in de klas ging gebruiken om de kinderen stil te houden, toen was de maat vol. Met papa en mama ben ik toen andere scholen gaan bezoeken. En nu zit ik op Belmont. Een geweldige school, bijna net zo leuk als Angier, alleen is de school verder weg en de schooldagen duren lang. Iedere dag tot half vijf. Dus playdates zijn best lastig, jammer genoeg.
Saturday, September 20, 2008
School
Eigenlijk mis ik Angier - mijn school in Amerika - nog steeds. Mijn vriendjes, de teachers, en de schooltijden, alles. Hier in Engeland was het allemaal niet zo fijn. Ik had mijn nieuwe school in Dorking zelf mee uitgezocht. Het leek best leuk met een aardige principal. En het uniform viel me mee, iedereen draagt een uniform hier. Maar toen ik op school zat, schreeuwden de juffen in de klas en ook de principal. Het eten van de dinner ladies was vies. Volgens een vriendinnetje kon je er zelfs ziek van worden. Eigenlijk was zij mijn enige vriendin, want het lukte me niet om vriendjes te maken. Heel gek, want in Amerika had ik al vriendjes zonder dat ik Engels kon praten. Het was dus best wel eenzaam. Naar de wc durfde ik ook al niet te gaan want die was heel erg vies. Papa en mama vonden het vervelend, maar wilden het nog even aanzien, maar toen ik mijn homework niet kon maken, omdat de juf alleen maar had gezegd dat ik het net als 'last year' moest doen - ik was er niet, ik was in Boston - en de juf een fluit en ratel in de klas ging gebruiken om de kinderen stil te houden, toen was de maat vol. Met papa en mama ben ik toen andere scholen gaan bezoeken. En nu zit ik op Belmont. Een geweldige school, bijna net zo leuk als Angier, alleen is de school verder weg en de schooldagen duren lang. Iedere dag tot half vijf. Dus playdates zijn best lastig, jammer genoeg.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Halo lieverd,wat fijn dat je nu op Belmont zit, een heel mooie en leuke school hoorden wij van Annet en bovendien in een prachtige omgeving.Hier geen juffen en meesters, die schreeuwen tegen de kinderen, hoort ook niet thuis op een school vinden opa en oma, nou heel veel plezier daar hoor jongen en als wij in Engeland zijn komen wij natuurlijk ook een kijkje nemen in jouw school. Dag Xanneman.
Post a Comment